بترس اما انجام بده

ایده هایی که در کتاب های خودیاری مطرح می شوند نظر ما را در مورد چیزهایی که ممکن هستند، گسترش می دهند. این ایده ها باعث می شوند به رویاهایمان ایمان داشته باشیم و افکار بزرگی را در سر بپرورانیم. بعد از خواندن چنین کتاب هایی با خودمان می گوییم: «من این کارو می کنم!» یا «من می خواهم این طوری باشم!» و دیگر خودمان را دست کم نمی گیریم. با این حال وقتی صبح روز بعد بیدار می شویم و سنگینی بار واقعیت را روی دوشمان حس می کنیم، رویاهایمان بیشتر شبیه تخیل محض می شوند تا آرزوهای ممکن. ظرف دو دقیقه برای خودمان توضیح می دهیم که زندگی فعلی مان همین است که هست و بهتر نمی شود. سپس ترس هایمان که برای مدت کوتاهی سفر کرده بودند، بر می گردند.

چگونه به نقطه ای می رسیم که دنبال کردن یک رویا به صورت عادت روزانه مان در می آید؟